Seven Serpens Ultra
Van de Sloveense boswegen tot de rotsachtige Kroatische paden: een reis die de diversiteit van diverse natuurlijke en stedelijke omgevingen laat zien. Van de Coratiaanse kust en de nationale parken in de regio Istrië, tot in het betoverende Italiaanse stadje Triëst!
850 km over bergen, gravel, modder en asfalt, door regen en zon.
Oef, wat een tocht. Een 850 kilometer lange ultra race op de mountainbike, dwars door onbekend terrein, met de start in Ljubljana. Geen idee wat de borden betekenen, je kent de taal niet en begrijpt niemand en toch moet je maar gewoon gáán. Zondagochtend om 07:00 klinkt het startschot en met 145 deelnemers schieten we de Sloveense bergen in. In het begin rijd je nog in een groep, maar al snel breekt het ‘peloton’ uiteen op de eerste steile klim.
Ik kon gelukkig goed meekomen in de voorhoede en op dat moment heb je geen idee hoeveel mensen er nog voor je rijden, je denkt alleen: “Hoe lang houd ik dit vol?” De focus ligt op blijven trappen, blijven eten, niet vallen en… dat pijltje op je Wahoo blijven volgen.
En ja hoor, toen begon de regen. Eerst zachtjes, daarna serieus. En erger nog: onweer. Gelukkig hield mijn regenjack van @raphaamsterdam mij warm en droog, maar het werd al snel duidelijk dat deze rit meer planning zou vragen dan van tevoren gedacht. Waar slaap ik, want slapen in de regen in m’n slaapzak was niet echt een optie, zeker niet met dit weer? Hoe ver fiets ik door?Ik vond een restaurant en schoof een warme pizza naar binnen. Daar kreeg ik via een andere deelnemer een goede tip: na de volgende grote klim zou er een berghut zijn. Gelijk gebeld en ze bleven wakker tot ik er was. Na uren ploeteren door kou en regen kwam ik aan in de hut en trof daar een slaapzaal vol natte kleding en zes andere rijders. Douchen, slapen en opwarmen.
Tussen 04:00 en 05:00 ging iedereen weer op pad, ik ook met frisse tegenzin. Regenjack aan, kop omlaag, de bergen weer in. Boven op het hoogste punt begon ik zelf een beetje te breken. Kou, honger en vermoeidheid. In de afdaling merkte ik dat ik begon te hallucineren, want ik zag complete industrieterreinen in het bos. Die waren er uiteraard niet. Tijd voor eten, zon en nieuwe energie.
Gelukkig kwam ik daarna Christina en Paolo tegen. We reden samen, haalden elkaar afwisselend in, en dat hielp enorm. Samen bereikten we het eiland Krk, een prachtig stuk land verbonden met een brug. Van daaruit moest je de ferry naar Cres halen. Laatste overtocht was om 22:00 uur. Mis je die, dan ben je de pineut en moet je wachten tot de volgende ochtend.
Maar eerst een onmogelijke klim. Hike-a-bike. Fiets op je schouders, duwen en hijgen. Boven denk je: dit was het, maar niet dus. De afdaling was een mix van gravel, zand en keien. Bijna onbegaanbaar en hard afdalen zat er niet in. En zoals te verwachten viel ik hard, head first over de kop.. Blauwe handpalm, borst en overal pijn. Niemand die het zag, dus gewoon weer opstappen en beetje mezelf zielig vinden en zeggen dat ik geen zin meer heb.
Ik haalde gelukkig ruim de laatste ferry van 22:00 uur en kon ook nog snel iets eten. De dag eindigde met een steile klim richting het stadje Cres, waar ik een slaapplek had geregeld. Douchen, kopje thee warme sokken aan en slapen.
Na 4,5 uur slaap stond ik weer naast mijn fiets. Nog 70 kilometer over dit eiland. Ik mikte op de ferry van 09:00 of 10:30. Helaas net te laat voor die van 09:00 uur, dus wachten en eten. Langzaam sloten ook weer andere deelnemers aan en zo stonden we weer met 7 of 8 deelnemers bij de ferry. De race was weer aan, maar wel met een zonnetje gelukkig.
Mijn plan was om deze derde dag tot Novigrad te rijden, daar te slapen en dan vroeg de laatste 125 kilometer te doen. Ik kwam rond middernacht aan en wilde gelijk slapen. Maar slapen lukte niet, Red Bull, adrenaline, uitgeput lichaam, geen idee. Om 03:30 uur besloot ik maar weer te gaan fietsen.
. 
Om 05:00 stond ik bij een bakker, ik had honger en alles was uiteraard nog dicht. “Brood?” vroeg ik. Ik kreeg een gigantisch, onhandig, maar heerlijk brood in m’n handen gedrukt.. En daarna: doorstampen naar de finish. Laatste stop bij een tankstation voor snacks, koffie en wat water.
De laatste twee beklimmingen waren misschien wel de ergste. Lopen, fietsen, vloeken en alles weer herhalen. Regen. Maar gelukkig vond ik nog gezelschap bij een andere deelnemer. Samen overleef je de laatste loodjes toch net iets beter.
Na de laatste klim was het eindelijk afdalen naar Trieste. Een uur lang, eindeloos. Een kleine verdwaling in de stad en toen… daar was het: de finish. Vijftiende!
Wat had ik allemaal bij me? Rapha Amsterdam heeft me meer dan goed gekleed en de banden van Schwalbe hebben me niet in de steek gelaten!
Fiets & gear:
• Cervélo ZHT-5
• MASON x HUNT Search 29 MTB Dynamo Disc wheelset
• Schwalbe Thunder Burt 2.35
• Klite koplamp
• Fenix HM65R hoofdlamp
• Anker powerbank 10.000 mAh
• Anker power charger
Tassen:
• Tailfin Top Tube Bag
• Tailfin Downtube Pack
• Tailfin Aeropack cargo
• Ortlieb Framebag
Kleding:
• Rapha Men’s Pro Team Excess Stretch GORE-TEX Rain Jacket
• Rapha Men’s Explore Down Jacket
• Rapha Men’s Pro Team Insulated Gilet
• Rapha Men’s Pro Team Training Jersey
• Rapha Men’s Pro Team LS Midweight Jersey
• Rapha Merino Base Layer – Short Sleeve
• Rapha Men’s Brevet Lightweight Cargo Bib Shorts
• Rapha Men’s Brevet Element Cargo Bib Shorts
• Rapha Merino been, armwarmers en buff
• Sockeloen Merino winter sokken
• Sockeloen Classic Cycling Sokken
photo credit: Marco Ricci
